شکر نعمت خداوند را فراموش نكنيم

يكي از اموري كه با معرفت و عبوديت پروردگار رابطه نزديك دارد، شکر نعمت خداوند است. شكر الهي علاوه بر آنكه معرفت به خدا را در قلب راسختر مي كند ما را در طريق عبوديت قرار ميدهد.

شكر داراي مراحلي است كه عبارتند از :

۱- شكر قلبي : بدان معني كه بخشنده حقيقي نعمتها را فقط خدا بدانيم و قلباً معترف باشيم كه اگ اراده و تقدير او نباشد، هيچ موهبتي نصيب انسان نميشود. چنانكه امام جعفر صادق ميفرمايند: كسي كه قلباً بداند نعمت او از ناحيه خداست شكر آن نعمت را به جا آورده است.

۲- شكر عملي : مرحله مهم ديگري است بدين معني كه از نعمتهاي الهي جز در جهت رضاي او اتفاده نشود. كسي كه از عطاياي خالقش در مسير گناه و نافرمني او استفاده كند، عملاً ضايع كننده و كافر نعمتهاي پروردگار است و اين مرحله زنده كننده روح عبوديت و اطاعت خداوندي است.

۳- شكر زباني : شكر واقعي زماني صورت كامل به خود ميگيرد كه گواهي قلب ما بر زبان ما جاري شود و اگر شكر زباني همراه با مراحل قبلي نباشد، سپاسگزاري بنده از معبود، ناقص صورت گرفته است و اگر هم به شكر زباني بسنده شود، اين شكر چيزي جز لقلقه زبان و صورت ظاهري نخواهدبود.

امام صادق صلوات الله عليه مي فرمايند : شكر كامل اين است كه بر زبان انسان جمله الحمدلله رب العالمين جاري شود.

اما علاوه بر اين آثار شكر اثر ديگري هم به دنبال دارد و آن افزايش نعمت است.

امام صادق صلوات الله عليه مي فرمايند: اگر نعمتي از خداوند به بنده اي برسد، به آن نعمت قلباً معرفت پيدا كند و شكر آن را به جا آورد به محض آنكه سخنش تمام شود، از جانب خدا دستور داده مي شود كه بر نعمتهاي او افزوده شود.

حضرت علي صلوات الله عليه مي فرمايند: كسي كه به قلب خود شكر نعمتها را به جا آورد، حتي پيش از آنكه اين شكر بر زبان او جاري شود، استحقاق زيادشدن نعمتها را پيدا مي كند.

از اين روايات مزبور روشن مي شود كه آثار و بركات شكر پروردگار تا چه حد است و كساني كه گمان مي كنند نعمتها از ناحيه ديگري غير از خدا به آنها رسيده است يا از مواهب او در جهت نافرماني استفاده ميشود و حتي از شكر زباني هم دريغ ميكنند، اينها كافر و ناسپاس اند.