این عمل نگهبان آبرو است

بخشندگی و جود از صفات پسندیده انسانی است که در آموزه های دینی ما بسیار نسبت به آن سفارش شده و برای آن برکات فراوان بیان می شود.

امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «بخشندگى مرد او را محبوب دشمنانش مى کند و بخلش او را [حتّى] نزد فرزندانش منفور مى سازد.»

پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «بخشنده ترینِ مردمان آن کس است که جان و مال خود را در راه خدا ببخشد.»

و امیرمومنان امام علی (ع) فرموده اند: «برترین بخشندگى، آن است که با وجود تنگدستى باشد.»

همان حضرت (ع) فرموده اند: «بخشنده، در دنیا ستوده است و در آخرت نیکبخت.»

علاوه بر این امام علی (ع) بخشندگی را نشانه بزرگ منشی دانسته و فرموده اند: «بخشندگى، نگهبان آبروها است.»

امام صادق (ع) می فرمایند: «بخشنده، بخشنده نباشد مگر آن که سه خصلت داشته باشد: در توانگرى و تنگدستى مال خویش را ببخشد، آن را به کسى که مستحقّ است ببخشد و تشکّرى را که دریافت مى کند بیشتر و ارزشمندتر از آن چیزى بداند که بخشیده است.»

امام رضا (ع) در طواف، هنگامى که از وى سؤال شد: بخشنده کیست؟ فرمودند: «سخن تو دو صورت دارد: اگر از مخلوق مى پرسى، بخشنده کسى است که آنچه را خدا بر او واجب کرده است، بپردازد و بخیل کسى است که از پرداختن آنچه خدا بر او واجب کرده است، دریغ ورزد. ولى اگر منظورت خالق است، او بخشنده است، چه عطا کند و چه نکند؛ زیرا اگر به بنده اى عطا کند، به او چیزى داده است که از آنِ او نیست و اگر عطا نکند، چیزى از او دریغ داشته است که از آنِ او نیست.»

امیرمومنان (ع) درباره برترین بخشندگی می فرمایند: «کاملترین بخشندگى، کسب مکارم اخلاق و به عهده گرفتن خسارت ها و تاوان هاست.»

منابع:

غررالحکم

نهج البلاغه

میزان الحکمه