احساسات فرزندان را جدی بگیرید (قسمت اول)

بن از مدرسه به خانه برگشته و از جر و بحثی که با دوست کلاس چهارمی‌اش داشته ناراحت است. مادرش ابتدا به حرف‌هایش گوش می‌دهد اما وقتی که حرف‌های بن در این مورد ادامه می‌یابد او صبرش را از دست می‌دهد و می‌گوید: چرا موضوع به این کوچکی را اینقدر بزرگ می‌کنی؟ دو روز دیگر هیچ یک از شما این اتفاق را به یاد نخواهدآورد.

برای بن، این مشاجره مسأله بسیار بزرگی بود؛ درحالی که مادرش تشخیص داد که این مشاجره فاجعه نیست و تا چند روز دیگر احتمالاً از یاد هر دوی آنها خواهدرفت. با گذشتن از نظر بن، مادرش تجربه احساسی او را کوچک می‌کند.

البته باید بگویم که خود من هم جزو مادرانی نیستم که هر چه فرزندم بگوید، بار احساسی زیادی به آن بدهم. بعضی وقت‌ها من هم از کنار مسائل فرزندانم می‌گذرم. هیچ‌کس نمی‌تواند همیشه ۱۰۰٪ از لحاظ عاطفی آمادگی پذیرش فرزندانش را داشته باشد و برای بچه‌ها هم خوب نیست که همیشه مورد چنین توجهی قرار بگیرند. آنها باید بیاموزد که دیگران همیشه مایل نیستند یا نمی‌توانند نیازهای‌شان را برآورده کنند.

با این همه، خوشبختانه ما آنقدر بافرهنگ و پیشرفته هستیم که بدانیم باید واقعیت احساسی فرزندانمان را جدی بگیریم.

اگر خودمان آموخته باشیم که از عهده واقعیت احساسی‌مان برآییم، بسیار مفید خواهدبود. این به معای پذیرفتن احساساتمان از جمله احساسات منفی است که به دلیل وجود آنها احساس حقارت و از خودبیزاری در ما به وجود نیاید.

همچنین به معنای قبول مسئولیت احساسات‌مان است که از دیگران شکایت نکنیم که چرا ما را وادار به چنین احساسی می‌کنند. با پیش گرفتن چنین روشی (که خودم هنوز به آن مرحله نرسیده‌ام) آسان‌تر می‌توانیم احساسات فرزندان را بپذیریم و به آنها بیاموزیم که خودشان هم برای دنیای احساسی خودشان تلاش کنند.

احساسات فرزندان

در قسمت آینده چهار نکته‌ی باارزش برای آموختن این موضوع بررسی خواهیم کرد.