همه ما به دوست نیاز داریم

برای من زندگی به حد کافی سخت و دشوار بوده ست. از بدو تولد مشکل بینایی داشتم و قادر نبودم رنگها را به درستی تشخصی بدهم. برای من آنها مبهم و عاری از احساس بودند. با این حال می‌توانستم تجسم کنم وقتی می‌درخشند چگونه به چشم می‌آیند. در خانه معمولی همراه مادر و خواهر کوچکتری بزرگ شدم که مشکلی مشابه من داشتند. این مسأله موجب شد که به راحتی از پس مشکل بینایی‌ام بر بیایم و کمک کنم که خواهرم نیز بتواند بر آن فایق بشود.

در ابتدا رفتن به مدرسه مشکل بود چراکه اکثر بچه ها مسخره‌ام می‌کردند اما همه ناملایمات را تحمل کردم و به مدرسه رفتم. از دوران دبستان تا کلاس نهم در مدارس همگانی تحصیل کردم. سپس راهی مدرسه پرکینز ویژه نابینایان کلاس دهم شدم. آنها یکسال از مدارس همگانی عقب‌تر بودند و این به آن معنا بود که گویی من به کلاس نهم باز گشته ام. پس از فارغ التحصیلی از دبیرستان، ازدواج کردم و صاحب سه فرزند شدم. همه به من میگفتند که قادر نیستم به بچه هایم برسم اما در میان شگفتی و بهت آنها همه فرزندانم آدمهای موفقی از کار در آمدند. خودم در یک نشریه به نام خبرنامه بریل کشورکار می‌کردم. در آن خواندن و نوشتن خط بریل را آموختم. آنها این خط را در مدرسه به من آموزش ندادند چراکه معتقد بودند قدرت بینایی من زیاد است. امروز در یک مؤسسه رایانه ای مشغول کارم. جایی که به دیگران می‌آموزم چطور از رایانه و اینترنت استفاده کنند. علاوه بر این در یک کافه تریای عمومی نیز کار می‌کنم. ابتدا به خاطر ضعف بینایی از این کار وحشت داشتم. اما پس از شروع به کار عقیده ام عوض شد. در آنجا هیچکس مرا یک زن کور قلمداد نمی‌کرد. هنوز به خاطر ضعف بینایی در درونم احساس درد می‌کنم. اما بسیار خوش شانسم که آدمهای دور و برم مرا همانگونه که هستم، می‌بینند و به من به چشم کسی که دچار مشکل بینایی است، نمی‌نگرند. همه انسانها به احترام و توجه نیازمندند. هرچند که با هم متفاوت هستند. آنها باید طوری با دیگران رفتار کنند که دوست دارند به همان شکل با آنها برخورد بشود. در حقیقت همه انسانها به دوست نیاز دارند.

ترجمه : جواد ادهم هاشمی