چگونه با فرزند صحبت کنیم که قانع شود؟

وادار کردن بچه‌ها به حرف شنوی از والدین، در این دوره و زمانه مشکل و معضل رایج و متداول است.نسل والدین ما نسلی پدر و مادر سالار بوده‌اند. یعنی بچه‌ها فقط دیده می‌شدند ولی کسی به حرف‌های شان اهمیت نمی‌داد. حالا زمان عوض شده ولی نباید اجازه دهیم که کنترل اوضاع از دست ما خارج شود. اختیار دادن به بچه‌ها و در عین حال اقتدار و نفوذ پدر و مادر امکان پذیر است.

اشتباه نکنید، از این که تا به حال گوش به فرمان فرزندتان بوده‌اید، مرتکب اشتباه نشده اید ولی حالا زمان آن فرا رسیده که آن‌ها را هم وادار به حرف شنوی کنید. اگر چه نباید به اثبات رسان و مشخص کردن نفوذ و اقتدارتان را به این معنا بگیرید که فردی مستبد و خودرأی هستید. می‌توانید جوی آزادمنشانه در خانه تان ایجاد کنید. در عین حال که به حرف‌های بچه‌هایتان گوش می‌دهید، قدرت و نفوذتان را از یاد نبرید ولی، لازمه آن به اثبات رساندن قدرت رهبری تان است. یا با بکار بستن رهنمودهای زیر به منظور برقراری نظم و انضباط در خانه نشان دهید که چه کسی در خانواده با نفوذ و مقتدرتر است.

در مورد توقعات و خواسته‌های‌تان واضح و آشکار به صحبت بپردازید:

مشکل: برخی از والدین، با به حساب آوردن احساسات فرزندشان به عنوان بخشی از مکالمه توقع خودشان را از بچه ابراز می‌کنند. به عنوان مثال می‌گویند: بیا سوار ماشین می‌شویم. می‌دانم که دوست داری به خانه مادر بزرگ برویم، مگر نه؟ ولی بهتر است چنین بگویید: مایلم همین حالا سوار ماشین شوی و روی صندلی خودت بنشینی. می‌خواهیم به خانه مادربزرگ برویم.

احساسات فرزندتان را در نظر بگیرید ولی توقعات و خواسته‌های خودتان را از یاد نبرید:

راجع به احساسات منفی فرزندتان در رابطه با خواسته‌ای که دارید، خوب فکر کنید، ولی در آن زمینه با او چانه نزنید. به‌عنوان مثال بگویید: مادربزرگ منتظر من است. باید همین الان سوار ماشین شوی می‌دانم که از این که مجبوری بازی با دوستانت را ترک کنی ناراحت هستی. ولی می‌توانی ۱ روز دیگر دوباره با آنها بازی کنی.

عواقب حرف گوش نکردن را گوشزد کنید:

بسیاری از والدین به جای حرف زدن در مورد عواقب و پیامدهای عدم حرف‌شنوی با لحنی خشک و سرد به فریاد کشیدن متوسل می‌شوند. یا زمان در اوج خشم و عصبانیت، تهدیدهای می‌کنند که بعدها از عمل کردن به آنها سر باز می‌زنند.

بهتر است به جای آن پذیرا و شنونده اعتراضات و شکایت‌ها باشید ولی برای فرزندتان توزیح دهید که در صورت عدم حرف‌شنوی، چه اتفاقی می‌افتد. به عنوان مثال بگویید: اگر تا شماره ۳ سوار ماشین نشوی و روی صندلی ات ننشینی، خودم تو را سوار ماشین می‌کنم. و یا به بچه بزرگ‌تر بگویید: اگر تکالیف مدرسه ات را انجام ندهی نمی‌توان برنامه محبوب و مورد علاقه تلویزیونی‌ات را تماشا کنی!

اطمینان حاصل کنید که تهدیدی را به زبان می‌آورید که می‌توانید انجامش دهید. و بعد فوراً آن را به مرحله اجرا درآورده است. (توجه داشته باشید که داد زدن به عملیات و کارآمد نیست و فقط منجر به تشدید مشکل شود) و آماده باشید تا در صورت عدم حرف‌شنوی بچه‌ها به حرف‌هایتان عمل کنید. شاید ۱، ۲ یا ۳ مرتبه به انجام برسد تا فرزندتان دریابد که منظورتان از عواقب عدم حرف‌شنوی چیست.

به خصوص اگر به جای نشان دادن اقتدار و نفوذ تان به غر زدن یاد داد و هوار کردن متوسل شوید مدت بیشتری به طول خواهد انجامید تا فرزندتان منظور اصلی شما را درک کند.

رفتار بد فرزندتان را از پایمال کردن عزت نفسش جدا کنید:

از رفتار بد فرزندتان خرده بگیرید، ولی شخصیت و انگیزه‌هایش را زیر سؤال نبرید. به‌عنوان مثال نگویید: دیگران را کتک نزن، فقط بچه‌های بد کتک می‌زنند. در عوض بگویید: کتک زدن دیگران کار بدی است. باید یاد بگیری که به جای استفاده از دستت از زبانت استفاده کنی.

یا در مورد بچه‌های بزرگ‌تر زمانی که مرتکب اشتباه می‌شوند، بگویید: تو که دزد نیستی پس چرا بدون اجازه پول از داخل کیفم برداشته ای؟

به این ترتیب اگر بتوانید بین رفتار بد و حفظ عزت نفس فرزندتان تفاوت قائل شوید بچه بجای سرزنش شدن بابت اشتباهاتش از آنها درس عبرت می‌گیرد.

وظیفه ما به عنوان پدر و مادر راهنمایی فرزندانمان است. شما باید با روی باز پذیرای احساسات منفی مثل خشم و عصبانیت فرزندانتان باشید و در عین حال حد و مرزهای مناسبی را برقرار و تثبیت کنید. اگر توقعات و خواسته‌هایتان با در نظر گرفتن سن و سال فرزندتان، معقول و منطقی باشد، در هنگام لزوم و ضرورت می‌توانید به نحو موفقیت‌آمیزی نقش ۱ حاکم مطلق مهربان و خوش‌رو را به خود بگیرید. شما به عنوان ۱ پدر و مادر، قلباً خواهان خیر و صلاح فرزندانتان هستید. شما آنها بزرگی کرده‌اید تا افراد خوبی به جامعه تحویل دهید. آنها برای ابراز وجود باید احساس کنند که در زندگی‌شان قدرت و اختیار دارند و قادرند مسیر تقدیر و سرنوشت ‌تان را تحت تأثیر خود قرار دهند.

شما در میان مسئولیت دادن به کودکان، کمک بزرگی در رشد آن‌ها خواهید کرد. رهبری خونسردانه و آرام شما برای ایجاد محیط با ثبات و مستحکم، ضروری و لازم به حساب می‌آید. بچه‌ها و والدین در محیط و جوی به اوج شکوفایی خود می‌رسند و موفق می‌شوند و سالم و سرحال هستند که به جای هرج‌ومرج، در آن نظم و ترتیب و انضباط حاکم باشد.