فردای من، فردای دنیا

دوست دارم دنیا را از پشت عینکی ببینم که هیچکس آن را نداشته باشد. عینکی که نه دودی باشد و نه طبی! عینکی باشد خدادادی. عینکی که دنیا را با سبزترین آرزوها و آبی‌ترین رؤیاها نشان دهد. عینکی که رؤیاهایی پر از گرد و خاک را پر از ستاره کند.

فردای من باید بهترین و سبزترین و آبی ترین فرداها و آینده ام باید از جنس زیبایی باشد.

عینک من عینکی است که طبیعت به چشمانم هدیه کرده! عینکی که فقط رنگ است. رنگهایی که به آرزوهایم به رؤیاها و طبیعت و نگاهم پاشیده می‌شود.

سمانه شعردوست از تهران