دو جنسه‌های فوتبال لو رفتند

موضوع حضور بانوان دو جنسی در فوتبال بانوان به ۷ سال گذشته باز می گردد. شهریور ماه سال ۱۳۸۸ محمد مرتضوی نژاد مدیر عامل باشگاه شن سای ساده پرده از راز حضور دو‌جنسی ها در فوتبال بانوان که صدای بم و قدرت جسمانی بالا و فیزیکی متفاوت نسبت به سایر دختران دارند برداشت و این وضوح را با فدراسیون و مسئولان کمیته امور بانوان در میان گذاشت و به جد خواهان رسیدگی از حضور چنین بازیکنانی در فوتبال بانوان شد.
البته پس از مرتضوی نژاد، ۲ مربی خانم فعال در لیگ برتر نیز این موضوع را تائید کردند. هم عقیده با مدیرعامل مذکور، خواهان محرومیت این بازیکنان در فوتبال بانوان شدند. متأسفانه علی رقم پیگیری های فراوان و اعترافات متعدد مسئولان وقت فدراسیون فوتبال به شدت این موضوع را تکذیب کرد و بیان این مسائل را حاشیه سازی و نتیجه دشمنی رقبا و دشمنان فوتبال ایران دانست و تکذیب و پوشاندن این حقیقت تلخ حتی گریبان مسئولان کمیته انضباطی فوتبال را نیز گرفت.
مجتبی شریفی در راستای رسیدگی به پرونده حضور دو‌جنسی‌ها در فوتبال بانوان با بیان اینکه به طورقطعی با مورد احدراز شده ای برخورد نکردیم مسئولیت رسیدگی به این پرونده را بر عهده ی نماینده ای از کمیته بانوان گذاشت و کمیته پزشکی فدراسیون نیز در این باره کمک زیادی به حل ماجرا نکرد و باز هم داستان لاپوشانی و …
حال پس از گذشت ۸ سال از نخستین افشای بانوان دو جنسی در فوتبال و علی رغم انکار و ادعای مسئولان مبنی بر رفع مشکل بازیکنان دو جنسی متأسفانه این اخبار نا موثق از سوی یک فرد نزدیک به فوتبال بانوان، بر شایعات این چند سال صحه گذاشت..
منبع فوق اینگونه آغاز کرد: ” این بازیکنان با کمک دست های پشت پرده بدون انجام عمل جراحی و باهویتی نامشخص به مصاف دختران ظریف و فعال در سایر تیم های لیگ برتری رفتند و حق آنها را ضایع کردند”.
البته بازیکنان دو‌جنسی فوتبال ایران به تازگی مشکلات خود را با راه حل های پزشکی حل کرده‌اند، اما سوال اصلی این است که چه کسی پاسخگوی سال ها حضور غیر قانونی این بازیکنان در لیگ بوده است؟
مسئولان وقت فدراسیون فوتبال که آن روز ها این موضوع را گردن نمی گرفتند و با قاطعیت چنین موضوعاتی را کذب می خواندند آیا پاسخگوی حق ضایع شده سایر تیم های لیگ برتری و گسستن حلقه اخلاق مداری هستند؟ و یا همچنان بر کتمان این مسأله اصرار دارند.
“م” که به تازگی به “ن” تغییر هویت داده است یکی از بهترین بازیکنان در سال های اخیر بوده است، همچنین یکی از تیم های لیگ برتری سال ها با حضور وی نتایج درخشانی گرفته و متاسفانه علی رغم اعتراض سایر مربیان به عملکرد این بازیکن و رفتار خلاف قانون، باز هم به بازی در لیگ ادامه داد.
وی در ۲ سال گذشته با کمک باشگاهش و ارائه اسناد ساختگی به فدراسیون در مورد جراحی شدنش، به صورت قانونی در لیگ برتر حضور داشت.
این بازیکن با قرار داد مالی مناسب و با وجود مشکل جنسی در لیگ بازی کرده است. البته طبق شنیده‌های خبرنگار ما از منبع موثق، این بازیکن برای تغییر جنسیت حتی پول نیز دریافت کرده است.
نکته مهم و قابل توجه اینجاست که به گفته‌ی منبع موثق ما، همه اسناد مبنی بر تغییر جنسیت این بازیکن جعلی و از سوی مربی تیم مذکور تنظیم و به فدراسیون ارائه شده است.
علاوه بر وی بازیکنانی همچون (“ب ” ، “ز” ، “ز” ، “ه” ، “ل” ، “ز” ، “ت” ، “ت”) از دو جنسه های فوتبال ایران بودند که به تازگی تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اند، اما سابقه چند ساله در لیگ بانوان دارند..
اکثریت این افراد در تیم های مختلف به بازی و البته مربیگری پرداخته اند برخی از این بازیکنان با هویت مردانه از فوتبال بانوان خداحافظی کردند.
این ۸ بازیکن در حالی با مشکل دو جنسیتی در لیگ بازی کرده که مسئولان وقت این شایعات را تکذیب کردند و آنها را بانو خوانده اند.
منبع آگاه ما که ارتباط نزدیکی با این بازیکنان داشته معتقد است: این بازیکنان که سال‌ها در فضای فوتبال بانوان بازی کرده‌اند، اگر چه تحت عمل جراحی قرار گرفتند اما هنوز گرایشات مردانه دارند.
اقدام تغییر جنسیت این بازیکنان در سنین بالا رخ داده است و از لحاظ پزشکی برخی گرایشات انها پا برجاست.
حضور این افراد تاثیر منفی بر نگرش و عملکرد سایر دختران خواهد داشت، چه بسا که هم اکنون نیز شاهدیم برخی از بازیکنان دختر با ظاهری پسرانه در فوتبال بانوان حضور دارند و این چالش بزرگ این روز های فوتبال است.
با افشای راز بازیکنان دو جنسی چه کسی پاسخگوی حق ضایع شده آن دسته از دختران فوتبالیست است که تمام تلاششان رابرای موفقیت انجام دادند اما در یک رقابت ناعادلانه مغلوب شدند؟
“ب” امروز در گفتگو با خبرنگار ما در این باره گفت: به من اجازه نمی دهند در این باره حرف بزنم اما خودم هم تمایلی برای صحبت کردن در این مورد را ندارم و این مربوط به مسائل شخصی من است که به کمیته پزشکی فدراسیون مربوط می شود و آنها باید اجازه حرف زدن به من را بدهند.
این که چه کسی اجازه صحبت به “ب “را نمی دهد مهم نیست و آنچه اهمیت دارد اصل قضیه ای است که باید اصلاح شود.