حرف ، حرف می‌آورد

واقعاً که حرف، حرف می‌آورد. این جمله قدیمی‌ها جداً حرف ندارد. پس حالا که در پست قبلی صحبت از «مرگ و میر» شد، راجع به مرگ‌های هماهنگ هم چند کلمه ای حرف بزنیم بد نیست. به هر حال مرگ حق است. اگر بعضی از بزرگان هر کشوری که بنا به دلایل مختلف ادبی، هنری، تاریخی، و… بزرگ می‌باشند، طی یک هماهنگی اعلام نشده با همدیگر مثلاً تصمیم بگیرند دو نفری در یک روز مشخص فوت بفرمایند، اینطوری هم مردم دنیا در برپایی مراسم بزرگداشت آنها در آن سال و در سالهای دیگر کمتر به زحمت می‌افتند و هم در نوشته های داخل تقویمها صرفه جویی می شود.

نمونه تاریخی اینطور مرگ های دو نفره هماهنگ را می‌توان مرگ جانگداز مرحومان مغفوران سروانتس اسپانیایی، خالق «دون کیشوت» معروف و ویلیام شکسپیر انگلیسی، پدیدآورنده «هملت» و «رومئو و ژولیت» ذکر کرد که این هر دو متوفی همزمان با هم در ۲۳ آوریل سال ۱۶۱۶ سر به زیر تیره تراب فرو بردند.

خدا اموات همه را بیامردزد. خصوصاً آنهایی را که هماهنگ با هم می‌میرند.

نتیجه اخلاقی : آدم حتی در هنگام مرگ هم باید منظم بمیرد. درود بر این مرگ!

رونوشت سازمانی : احتراماً مراتب فوق جهت هرگونه اقدام مقتضی به اطلاع برادر ملک الموت نیز رسانده می شود.