اگر احمدی نژاد رئیس جمهور نبود ….

بسیاری بر این باور هستند که اگر احمدی نژاد رئیس جمهور نمی‌شد، امروز ایران برای رسیدن به جایگاهی که قبل از دولت نهم داشت، دست و پا نمی‌زد. اگر احمدی نژاد رئیس جمهوری نمی‌شد و کسی مانند هاشمی رفسنجانی، کروبی، معین، قالیباف یا حتی محسن رضایی به کرسی ریاست جمهوری ایران در سال ۸۴ تکیه می‌زدند قطعا اوضاع کشور وضعیت بهتری نسبت به دولت احمدی نژاد داشت.

قطعا این افراد به دلیل داشتن تجربه کشور داری و حضور در نهادهای مهم و تصمیم ساز کشور، از احساسی تصمیم گرفتند فاصله می‌گرفتند و سعی می‌کردند که امور کشور را بر اساس طرح‌های کارشناسی پیش ببرند تا تصمیمات احساسی. سیاست خارجی احمدی نژاد قطعا یکی از تاریک ترین نقطه‌های دولت هشت ساله او بوده است. احمدی نژاد با استراتژی انتحاری پای به روابط بین الملل گذاشت و همین سیاست باعث شد ایرانی که دردولت اصلاحات با بسیاری از کشورهای جهان روابط مسالمت آمیزی داشت، تبدیل به یک کشور منزوی که تنها با چند کشور رابطه داشت تبدیل شد. مهم ترین کشوری که ایران میزبان یا میهمان او بود، ونزوئلا بود. بیشترین سفرهای خارجی احمدی نژاد و چاوز طی این هشت سال به تهران و کاراکاس بود.

رئیس دولت‌های نهم و دهم به این دلیل که تصور می‌کرد که می‌‌تواند مدیریت جهان را به دست بگیرد از همان روزهای ابتدایی ریاست جمهوری به قدرت‌های جهان حمله کرد و اعلام کرد که ایران به زودی مدیریت جهان را به دست می‌گیرد. احمدی نژاد در سیاست خارجی به شدت احساسی عمل می‌کرد و در کلام او واقع گرایی دیده نمی‌شد.

خاطره حسن روحانی از احمدی نژاد و پیشنهاد او در مورد پرداخت هزینه آژانس بین المللی انرژی اتمی، به خوبی حکایت از این اخلاق احمدی نژاد دارد. روحانی می‌گوید:« بحث شد که آژانس تحت نفوذ غرب است. پرسیدند چرا آژانس تحت نفوذ آنهاست؟ گفتم برای اینکه هم بیشتر بودجه آژانس را آنها می‌دهند و هم بر اکثر کشورهای عضو، نفوذ دارند. ایشان گفتند هزینه‌های آژانس در سال چقدر است؟ گفتم نمی‌دانم، مثلا چندصد میلیون دلار. گفتند شما همین حالا به البرادعی زنگ بزنید و بگویید ما کل مخارج آژانس را می‌دهیم. گفتم اولا آژانس نمی‌تواند بپذیرد، چون برای مخارج آژانس و بودجه آن، مقرراتی وجود دارد و ثانیا ما هم چنین حق و اختیاری نداریم چون اگر به جایی بخواهیم کمک بلاعوض کنیم، مجلس باید تصویب کند.

گفتند من به شما می‌گویم، شما چه کار دارید! گفتم روش کاری من اینطور نیست و من چنین کاری نمی‌کنم.»

او در سیاست داخلی نیز از همین روش استفاده می‌کرد. او با عملیات انتحاری همه دولت‌های قبل از خود را متهم به ناکارآمدی کرد و اعلام کرد که تنها کسی است که در این کشور عزم مبارزه با فساد دارد و در جیبش مملو از اسامی مفسدین اقتصادی است. احمدی نژاد در هشت سال دوران ریاست جمهوری‌اش، هیچگاه این اسامی را علنی نکرد حتی بسیاری از نزدیکان او از جمله رحیمی و بقایی به جرم فساد اقتصادی بعد از دوران ریاست جمهوری راهی زندان شدند.

احمدی نژاد تنها رئیس جمهور ایران بود که هیچ یک از جریان‌های سیاسی به ویژه در دولت دهم با او همراه نبودند و رفتار وی باعث شده بود تا همه از دور فاصله بگیرند حتی کسانی که برای ریاست جمهوری او همه کار کردند حتی دعا و نذر!

یکی ازدیگر کارهایی که از احمدی نژاد به یادگار ماند، رواج بگم بگم و از بین بردن اخلاق در فضای اجتماعی و سیاسی کشور بود. بعد از سال ۸۴، تهمت و بداخلاقی در کشور رواج یاقت و بگم، بگم تبدیل به تکه کلام مردم در کشور شد و هرکسی می‌خواست طرف مقابل را در منگه قرار دهد، به او می‌گفت:« بگم، بگم؟»

همین رفتارها باعث شد تا در سیاست خارجی گرفتار تحریم‌ها شویم و این تحریم‌ها اقتصاد کشور را دچار بحران‌های اساسی کرد. در سیاست داخلی نیز او رواج دهنده بسیاری از بداخلاقی‌های سیاسی در کشور بود. البته در این میان نمی‌شود از برخی کارهای خوب او همچون سفرهای استانی گذشت. قطعا رفتن رئیس جمهور به سراسر کشور و دیدن مشکلات ازنزدیک از کارهای خوب او در دوران ریاست جمهوری بود.

اگر احمدی نژاد به ریاست جمهوری نمی‌رسید ایران مسیری به غیر از آنچه طی کرده بود، طی می‌کرد و مردم شاهد چنین سختی‌هایی نبودند.رای به حسن روحانی در خرداد ۹۲، به خوبی نشان داد که مردم از دوران هشت ساله ریاست جمهوری احمدی نژاد خسته و دلزده شده و به دنبال هوای تازه و پرامید بودند.

مصطفی داننده