امام زمان(عج) از این مکان قیامش را آغاز می‌کند

این روزها حجاج بیت‌الله الحرام در سرزمین عرفات و منا و مکه معظمه مشغول انجام مناسک الهی حج هستند، سرزمینی که یادآور رخدادهای مهم در تاریخ بشریت است که در آینده هم نقش مهمی در رویدادهای جهانی دارد، خانه کعبه‌ای که حضرت ابراهیم(ع) آن را تجدید بنا کرد و روزگاری که یکی از فرزندانش در کنار مقام فریاد بر می‌آورد: « أَنَا بَقِیَّهُ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ وَ الْمُنْتَقِمُ مِنْ أَعْدَائِهِ» و سرانجام صالحان نوای توحید را در سراسر جهان می‌گسترانند.

امام زین‌العابدین(ع) در روایتی می‌فرمایند: «اما من ابراهیم فخفاء الولاده و اعتزال الناس»(۱)؛ اما سنت ابراهیم(ع) در آن حضرت مخفی بودن ولادت و عزلت او از مردم است و از امام صادق(ع) روایت شده است: ابراهیم(ع) در یک روز به قدری رشد می‌کرد که دیگران در یک هفته رشد می‌کنند و در یک هفته به قدری رشد داشت که دیگران در یک ماه رشد می‌‌کنند و در یک ماه به قدری که دیگران در یک سال(۲) قائم(عج) نیز چنین بود، چنانکه در خبر حکیمه رضی الله عنها آمده است.(۳)

طبق روایات متواتر از طریق شیعه و سنى، که قیام شکوهمند آن مصلح جهانى از سرزمین و از مسجد الحرام، کنار کعبه معظمه آغاز خواهد شد و تعداد ۳۱۳ نفر از اصحاب او که فرماندهان لشکرى و کشورى آن حضرت هستند، در میان رکن و مقام با آن حضرت بیعت مى‌کنند، آن گاه تعداد ۱۰ هزار نفر تکمیل مى‌شود و وجود مقدس حضرت بقیه الله(عج) با سپاه ۱۰ هزار نفرى از مکه حرکت مى‌کنند و به اصلاح جهان مى‌پردازند.(۴)

مفضّل از حضرت صادق(ع) مى‌پرسد: اى آقاى من! حضرت مهدى(عج) از کجا و چگونه ظهور مى‌کند؟، حضرت فرمودند: «اى مفضل! او به تنهایى ظهور مى‌کند و به تنهایى کنار کعبه مى‌آید و به تنهایى شب را در آنجا مى‌گذراند».(۵)

در روایت دیگرى مى‌فرماید: «چون مهدى به در آید، به مسجدالحرام رود، رو به کعبه و پشت به مقام ابراهیم بایستد. دو رکعت نماز گزارد، آنگاه فریاد برآورد: «اى مردمان! منم یادگار امام و یادگار نوح و یادگار ابراهیم و یادگار اسماعیل. منم یادگار موسى و عیسى و محمد… منم صاحب قرآن و زنده کننده سنت… .(۶)

۱-امین الاسلام، فضل بن حسن طبرسی، اعلام الوری، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۱، ص۳۲۲٫

۲-بحارالانوار، همان، ج ۱۲، ص ۱۹٫

۳-بحارالانوار، همان، ج ۵۱، ص ۲۷٫

۴-جهان بعد از ظهور یا فروغ بى نهایت، ص ۹۴، چاپ دوم، ۱۳۷۰، چاپ صدر.

۵-بحارالأنوار، ج ۵۳، ص ۷٫

۶-بحارالأنوار، ج ۵۳، ص ۹٫