آگاهی بیشتر = انتخابها صحیح تر = مشکلات کمتر = آرامش بیشتر

چگونه فرد موفقی باشیم

به اعتقاد روانشناسان، اشخاص موفق کسانی هستند که در حقیقت خودشان هستند؛ در باطن آزاد و وارسته اند . اشخاص ‌ناموفق و شکست خورده نیز کسانی هستند که در حقیقت منکر خویشتن خویش هستند و شادی و نیروی حاصل از درستکاری و صداقت نسبت به خود را نپذیرفته اند.حال برای آنکه از احساس عزت نفس پایین که مانع از موفقیت در زندگی است رهایی یابید و تحولی بزرگ در زندگی خویش ‌ایجاد کنید و از عزت نفس بالایی برخوردار گردید به بیان روش‌هایی برای افزایش عزت نفس می پردازیم.
.

● ارزیابی نکردن خود با دیگران

هرگز خود را با دیگران ارزیابی نکنید زیرا هر قدر هم که بخواهید ارزیابی شما منطقی نخواهد بود. خـصـوصـیـات شـمـا مـی‌تـوانـد بـه دهـهـا هـزار شـیوه مورد ارزیابی ‌قـرارگیرد.برای مثال دیگران می‌توانند شما را با خصوصیات و ویژگی‌های خاص ارزشیابی کنند که می تواند در زمینه های مختلف مثل ‌هوش، ظاهر و توانایی های شما باشد و این ارزیابی را می‌توانند با کلمات “خوب و یا بد ” انجام دهند.
.

● احساس ضعف

واقعیت آن است که ما انسانها دارای ضعف‌هایی هستیم ، به همین دلیل به سادگی نمی‌توانیم آنچه را که دوست داریم ‌انجام دهیم مثلاً تعدادی از ما قوی هستیم ، تعدادی در موسیقی مهارت داریم . عده‌ای آشپز ماهری هستیم.
به هر حال اکثریت افراد نمی‌توانند در بیش از یک یا دو کار تبحر بسیار بالایی پیدا کنند. احساس شما در دستیابی ‌به اهدافتان بسیار مهم است بنابر این با اندکی تغییر احساس و نوعی دیگر مسئله را بررسی کردن ، متوجه تغییر در افکار ‌خویش و به دنبال آن در رفتار خود خواهید شد و به اهداف منطقی خود خواهید رسید. ‌
.

● بی اطلاعی

‌فقدان اطلاعات کافی نیز می‌تواند عامل موثر برای موفقیت پایین باشد. اگر می‌خواهید خود را برای اشتباهات نبخشید بی‌اطلاعی دلیل کاملاً قانع کننده ای است. به هر صورت، سرزنش خود، کار بی فایده‌ای است. البته اگر مایلید که خود را سرزنش کنید و این کار را درست می دانید خوب انجام دهید . اما به نظر روانشناسان هرگز برای بد ‌انجام دادن کاری که هیچگاه بهتر انجام دادنش را یاد نگرفته اید، بی ارزش تصور کردن خودتان معنایی ندارد و قابل تصور نیست.

هنر حفظ انگیزه‌ها

تا به‌حال چند نفر را دیده‌اید که با اشتیاقی شورانگیز و وصف‌نشدنی فعالیتی را شروع کرده‌اند، اما پس از مدتی که با واقعیت‌ها و موانع کار روبه‌رو شده‌اند به‌تدریج سرد شده و دیگر اشتیاقی برای ادامه مسیر ندارند. این افراد گاهی اواقات در اثر یک اتفاق، مثل صحبت کردن با یک دوست، شرکت کردن در یک کلاس آموزش روش‌های موفقیت یا یک تفکر آنی و لحظه‌ای به یک‌باره انگیزه بسیار بالائی برای موفق شدن پیدا کرده‌اند. اما نکته این‌جاست که این‌گونه افراد اغلب نمی‌دانند که مسیر موفقیت یک جاده تمام آسفالت نیست و گاه باید از پیچ و خم‌های بسیاری برای رسیدن به مقصد نهائی گذر کرد.
روان‌شناسان معتقدند که ابتدا آن‌چه در ذهن شکل می‌گیرد یک تخیل است و پس از مدتی تخیل تبدیل به آرزو و سپس آرزو به امید و آن‌گاه امید در صورت استمرار به اشتیاق سوزان تبدیل می‌شود. اشتیاق، سوخت لازم برای موفقیت است. اگر بتوان انسان را به یک اتومبیل تشبیه کرد می‌توان گفت که انسان برای رسیدن به موفقیت همان‌قدر نیازمند شور و اشتیاق است که اتومبیل به بنزین برای حرکت.
نویسنده‌ای در این‌باره می‌نویسد: ”ما شور و شوق خود را به‌دلیل شکست‌های کوچک از دست می‌دهیم. چون فراموش می‌کنیم که شوق یک نیروی برتر است که به‌سوی پیروزی نشانه می‌رود می‌گذاریم از دستمان برود، به این ترتیب بدون آن‌که بفهمیم معنای حقیقی زندگی‌ را از دست می دهیم.”
شاید گفته شود که از دست رفتن اشتیاق امری، غیرارادی و خارج از کنترل بشر است. این گفته شاید برای افراد معمولی درست باشد اما برای انسان‌هائی که مایل اند سررشته همه امور زندگی خود را در دست داشته باشند، فقط یک بهانه است.
اما چگونه می‌توان با این معضل که باعث می‌شود، میلیون‌ها فعالیت سازنده و مثبت در دنیا نیمه‌تمام بماند مقابله کرد؟
برای این‌کار چهار شیوه وجود دارد:
نخست باید ترس از شکست را در هم شکست. زمانی را که کودک بودید و تازه می‌خواستید راه رفتن را بیاموزید به خاطر بیاورید. یادتان می‌آید چندبار زمین خوردید تا راه رفتن را آموختید؟ فکر کنید اگر در آن زمان بعد از چهار بار زمین خوردن اشتیاقتان را برای تلاشی دیگر و ایستادنی دوباره از دست می‌دادید هم‌اکنون چه اتفاقی می‌افتاد؟ جزء این‌که الان در سن بلوغ هم می‌بایستی چهاردست و پا راه می‌رفتید؟ اما خوشبختانه تعداد افرادی که راه رفتن را در کودکی نمی‌آموزند بسیار اندک است زیرا کودکان کوچک‌تر از آنند که مسائل روانی شکست، بر آنان تأثیرگذار باشد. اما چرا ما در بزرگسالی به‌خود می‌آموزیم که باید از شکست وحشت کنیم و از هر شکست کوچک ده‌ها شکست دیگر بسازیم. مطئمناً این چیزی جزء یک نگرش غلط نیست که از سوی جامعه و اطرافیان به مرور زمان به ما تحمیل شده است و البته این نگرش مانند هر نگرش غلط دیگری قابل تغییر است.
روش دوم این است که باتری انگیزش خود را مدام شارژ کنیم. چگونه؟
با یادآوری هدف اولیه و تجسم خلاق به‌طور مکرر، یعنی تصویر موفقیت نهائی را در ذهنمان ببینیم و با آن زندگی کنیم و مطمئن باشیم که آن تصویر در دنیای واقعیت اتفاق خواهد افتاد. البته اگر کمی تلاش کنیم و از هدف خود دلسرد نشویم.
سومین روش این است که گاهی باید در کنار توجه به کیلومترهای باقی‌مانده از راه، مسیر طی شده هم نظری بیندازیم و هرگاه تنبلی و ناامیدی به سراغمان آمد از خود بپرسیم ”تا این‌جای راه با زحمت فراوان آمده‌ام، حالا حیف نیست که کارم را نیمه‌تمام بگذارم؟“
این پرسش به شما نیرو و انگیزه لازم را برای ادامه مسیر را می‌دهد.
و آخر این‌که هرگاه دیدید به واقع دلسرد شده‌اید یک قلم و کاغذ بردارید و همه چیزهائی را که از نیمه‌تمام گذاشتن کار نصیبتان می‌شود، در یک ستون بنویسید. در ستون مقابل تمام لذت‌ها و دستاوردهائی را که از ادامه دادن کار تا به آخر چه به لحاظ مادی و چه معنوی به‌دست می‌آوردید، بنویسید. اگر کفه ترازو به نفع ستون اول باشد در جهت تغییر مسیر و افتادن به جریان صحیح زندگی گام بردارید، اما اگر مواهب ادامه دادن کار بیشتر بود بر روی همین مواهب تمرکز کرده و آن‌گاه با قدرت تمام به‌کار خود ادامه دهید.

.

منبع : گروه جارچی